ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΑΠΟΔΟΣΗΣ

ΑΠΟΥΣΙΑ

Δίχως

Το εύψαυστόν σου «ώ, τι»-

σα ζελεδάκι.

ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ

Η ΚΟΛΥΜΒΗΘΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ

«Η Σιλωάμ των, εξ οφθαλμών, σταγμών»

Του Αγίου Ανδρέου της Κρήτης

Μας προτείνεται

Όσο

Κι αν το

«Ελέησόν με ο Θεός»

Ακούμε

Παράλυτοι και τυφλοί

Δε βλέπουμε καν την εξ αγγέλου

Ενιαύσια ιαματική ταραχή  των υδάτων

Τη φωνή του Κυρίου μόνον ακούν

Μυστικά

Οι άξιοι:

« Μετανοήσαντες

 Όσον ο Άγιος

 Σηκώσατε

 Σταυρό σας, πλέον, το κρεβάτι

 

 

Κι ακολουθήστε με»

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΦΤΩΧΕΙΑ

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΦΤΩΧΕΙΑ

Είναι μια άλλη φτώχεια. Σαν εκείνη

των κοριτσιών που ονομάσαμε αγαπούλες,

πούχουν ένα άστρο και τη γάτα, τον Ταρζάν.

σκύβουν αχνά μπροστά στα συνεργεία.

Είναι υπόσχεση μπουγάδας ο σπασμός τους

Είναι μια άλλη φτώχεια…

ΕΥΛΟΓΙΑ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΗ

ΜΙΑ ΚΥΑΝΟΦΟΡΟΥΣΑ ΠΑΝΑΓΙΑ

Στους, πλην των παιδιών και των ποιητών, αόρατη

Μια κυανοφορούσα Παναγιά

Περπατάει

Συνήθως, τα δεκαπενταύγουστα απομεσήμερα

Ανιχνεύοντας, σε ανοιχτά παράθυρα

Βλέμματα-

-Παλίμψηστα

Αυτής της πόλης:

Λεύκες κι όχθοι με μάτια φαύνων, άστρα και γιασεμιά

Από κάτω

Σκεπασμένα από μια, εν προόδω  ολική, στίξη τροχοφόρων

Προς τα εκεί

Πάντοτε

Ευλογεί

ΑΚΡΙΒΩΣ

Εδώ φωτογραφήθηκα με τη μάνα και τον πατέρα στα πέντε μου χρόνια
Εκείνη η φωτογραφία έχει χαθεί.

Ο ΕΡΩΤΑΣ

Ο Έρωτας υπάρχει

-Πάντοτε

Υφίστατο-

Ευέλικτος όπως το τραγούδι

Σταθερός στην πορεία του

Για τη  μεγαλειώδη αποθέωση  και τον οδυνηρό θάνατό του

Όπως ακριβώς

Συμβαίνει

Μ’ ένα λαμπερό

Εαρινό

Διάττοντα.

ΦΕΥ

Πεποίθαμεν,φευ, επ' άρχοντας

Ένα κομμάτι ψωμί ζητούσαμε
Και
Μας είχαν τάξει παντεσπάνι

Εκείνο που είδαμε
Που
Στο κορμί μας
Νιώσαμε
Ήσαν οι κοφτεροί βράχοι

Φτάσαμε κάποτε στο τέλος
Της χαράδρας
Που μας έσπρωξαν
Οι εκλεκτοί

Φτάσαμε

Αιμάσσοντες
Αλλά χαρούμενοι

Είχαμε σώσει τελικά
Τα χέρια

Πώς χωρίς τους
Θα χειροκροτούσαμε
Τους επόμενους
Υιούς
Ανθρώπων;

Η ΜΟΝΗ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

Τα ονόματα

Αποτελούν

Τη

Μόνη

Μας

Ιστορία

ΚΑΠΟΙΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ

 

Υπάρχουν άνθρωποι που διεξέρχονται, ή μάλλον γλεντούν, ένα βίο σαλτιμπάγκου. Στο κέντρο μιας ομήγυρης, βασική τους μέριμνα είναι η διασκέδαση των άλλων, με μια παραμόρφωση δική τους – όπως στους καθρέφτες του λούνα παρκ.

Στα παιδικά τους χρόνια μόρφαζαν και χειρονομούσαν παίζοντας επινοημένους στη στιγμή ρόλους, υπολογίζοντας κυρίως την κρίση του αρχηγού της παρέας – νευρόσπαστα του ταπεινά.

Αργότερα, με μια κατάχρηση του αυτοσαρκασμού και της αυτοαναφοράς που παράγει γέλιο, συνέχισαν με προσοχή και συνέπεια να χρωματίζουν ανάλογα κάθε στιγμή της ζωής τους.

Φαντάζομαι ότι το δόγμα τους είναι το «η γελοιότητα οφείλει να με ακολουθεί έως το θάνατο μου».

Κι είναι αυτός ο θάνατος κοντινός, μια που τα κωμικά σχήματα κάποτε εξαντλούνται.

 Συνήθως αιτία του είναι ένα πολύπλοκο ατύχημα, στη ρίζα του οποίου εμφιλοχωρεί η καθαρή βλακεία: «Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά» συμπεραίνουν όλοι. Κι αργότερα, πολύ συχνά, στην ανάμνηση του βίου και του τέλους τους, οι συγγενείς και φίλοι νιώθουν να αναδεύεται εντός τους ο πικρός κλαυσίγελως.

Στα τέλη της δεκαετίας του 70’ ο συμμαθητής μας στο, εξατάξιο τότε, Γυμνάσιο Γιώργος Στ. σηκώνονταν για εξέταση στο μάθημα της Λογικής με μιαν απόλυτα ισόρροπη κατακόρυφο ακροβάτη τσιρκολάνου- περπατώντας δηλαδή με τα χέρια - και άφηνε άναυδους τους συμμαθητές του και τον καθηγητή ο οποίος επέμενε ώς τη στιγμή εκείνη στο «ράβδος στη γωνία άρα βρέχει». Κάποιες φορές στα διαλείμματα, με μια  μαύρη μπέρτα παρίστανε τον Ζορό. Στο χέρι κρατούσε ως ξίφος, σπασμένο σκελετό γυαλιών. Κι άλλοτε, με το «ορέ Έλληνες» των Κολοκοτρωναίων, εισέβαλλε στην αίθουσα καβάλα σε ένα ημιθανές γαϊδουράκι.

Το πρώτο καλοκαίρι μετά την αποφοίτησή μας, διαβάσαμε για τον άτυχο θάνατό του. Εργάζονταν στα τσιμέντα της ΑΓΕΤ και προσπάθησε να πηδήσει από την ταράτσα ενός εξαόροφου κτηρίου στο απέναντί του- τρία μέτρα  απόσταση. Έφυγε  βολίδα  στο κενό.

Λίγα χρόνια αργότερα ο συγγραφέας Κώστας Ταχτσής, αφού έπαιξε στα κείμενά του με δεκάδες μάσκες που εμφάνιζαν και έκρυβαν, όπως σε παλίμψηστο, μιαν απροσδιόριστη εντέλει σεξουαλική ταυτότητα, βρέθηκε στραγγαλισμένος στο σπίτι του. Φορούσε γυναικεία ρούχα κι είχε ξεχάσει να ξυρίσει τα πόδια του.

Άλλη περίπτωση παράξενου θανάτου μου αφηγήθηκε, καθισμένη κάτω από την κυδωνιά της αυλής της, παίζοντας στα χέρια της ένα κίτρινο κρίνο, η σεβαστή κα Ελένη Δουκίδου. Θανάτου γελοίου, επομένου μιας απόλυτα γελοίας στιγμής.

«Η Βασιλική Πουτούλη, κάτοικος Πορταριάς, ξύπνησε εκείνο το πρωί με μια παράδοξη διάθεση. Κατέβηκε αμέσως στο κατώι και κρύφτηκε πλάι στο κιούπι όπου αποθήκευαν το λάδι. Τον καιρό τη Κατοχής στο στόμιο του σκεύους αυτού  τυλίγονταν ο λαφιάτης, το τρομερό στην όψη φίδι με τα κέρατα που το αγαπούσαν γιατί καθάριζε τον τόπο από τα ποντίκια. Σε λίγο άρχισαν να περνούν από μπροστά της οι πουλάδες με την πρωινή τους γκρίνια. Δεκαεπτά στη σειρά. Άσπρες, κόκκινες, ψαρές. Τελευταία τα δύο κοκόρια. Πρώτος ο μικρός, μ’ ανήσυχα τινάγματα του κεφαλιού, ελάχιστα διαφορετικός από τις κότες. Τελευταίος έρχονταν ο άρχοντας του κοτετσιού. Παχύς, βαρύς, με πολύχρωμη ουρά και βαριεστημένο βάδισμα. Αυτόν έβαλε στο μάτι η Βασιλική. Όρμησε, τον άρπαξε, άρπαξε και τη σούβλα για το κοκορέτσι καi ανέβηκε γρήγορα τη σκάλα. Βγήκε στην αυλή, πλάι στον αμαξωτό δρόμο. Πατώντας του το κεφάλι, σούβλισε τον πετεινό, άναψε μια μικρή φωτιά με τα κάρβουνα, πέρασε τη σούβλα στις φούρκες και άρχισε να  τη γυρίζει. Το πουλί έκραξε τρομαγμένα, ενώ λαμπάδιαζαν τα φτερά του. Η Βασιλική άνοιξε και ένα μπουκάλι ρετσίνας.

Οι περιπατητές του αμαξωτού δρόμου σταμάτησαν ξαφνιασμένοι. Τα γύρω παράθυρα άνοιξαν. Ακούστηκαν γέλια. Οι επιβάτες ενός λεωφορείου που κατέβαινε αργά, άρχισαν να χειροκροτούν. Ο εισπράκτορας φώναζε «μέσα τα κεφάλια σας».

Εκείνη τη στιγμή βρήκε ως την πλέον πρόσφορη να την  επισκεφθεί ο παπα Μαραθάς. Την ήθελε χαλαρή και εύθυμη για να της ανακοινώσει μετά το γλυκό που τον τρατάρισε:  «Ο γιος σου παντρεύεται την ερχόμενη Κυριακή. Σε παρακαλώ μην φέρεις αντίρρηση. Σε φοβάται για κάτι τέτοιο».

Η Βασιλική εκτός από το γιο της, είχε και δύο κόρες «της παντρειάς».

Ακόμη κι εκείνα τα χρόνια ίσχυε η τρομερή και ανθρωποφάγος συνήθεια της σειράς προτεραιότητας προς αποκατάσταση, με πρώτο το αβρό φύλλο. Πολύ συχνά, ο γιος της Βασιλικής άκουγε τη συμβουλή-  προτροπή- απειλή: «Να τελειώσεις πρώτα με τις αδελφές σου και ύστερα να βρεις και εσύ ένα καλό κορίτσι».

Το καλό κορίτσι βρέθηκε πρόωρα.

Οι ατμοί του κρασιού, τα χειροκροτήματα, οι κραυγές του πετεινού επιβράδυναν τα αντανακλαστικά της Βασιλικής. «Ναι παπά μου, όπως πεις εσύ», είπε στην αρχή. Ύστερα σοβαρεύτηκε και τον ρώτησε με παράπονο: «Τι σου έκανα και με χτύπησες; Και μάλιστα εδώ;». Και έφερε το χέρι στο γόνατο.

 Κι απότομα έγειρε στην καρέκλα.

Η δεκαπεντάχρονη τότε Ελένη Δουκίδου θυμάται ότι κατέβασαν τη σωρό της           Βασιλικής από την εξωτερική σκάλα που σχημάτιζαν πέτρες κάθετα σφηνωμένες  στην πεζούλα με το άγριο γιασεμί.

Λέω στην αφηγήτρια ότι έχω σκοπό να εντάξω στη σειρά των γελοίων θανάτων τη διήγησή της. Κι αρχίζει τότε μιαν άλλη ιστορία, διαφορετική.

«Τα χρόνια της Κατοχής υπήρξαν αφόρητα σκληρά για όλους και ιδιαίτερα για εμάς, τα παιδιά. Περισσότερες φορές θυμάμαι τον εαυτό μου να κοιμάται –ενώ μακρινοί ούρλιαζαν λύκοι- στις σπηλιές, για το φόβο των βομβαρδισμών, και λιγότερες στο κρεβάτι μου.

Υπήρξαν όμως και διαλείμματα περισσότερο ξένοιαστα. Τότε βρίσκαμε ξανά την αθωότητα του παιχνιδιού. Θυμάμαι ότι, λίγο πριν βραδιάσει, γελούσαμε πίσω από το φράχτη με τα αστεία παραμιλητά της Πατράκαινας. Δίπλα μου στριμώχνονταν και ένα σκελετωμένο παιδί- ο Νίκος.

Ο Νίκος περνούσε κάθε πρωί από το σπίτι μας. Χτυπούσε την πόρτα και με μια φωνή οξεία και βραχνή, σαν του παπαγάλου, έθετε το ίδιο πάντα στερεότυπο αίτημά του προς τη μάνα μου: «Θείτσα Χρυσάνθη,  δώσε μου σε παρακαλώ ένα κομμάτι ψωμί, πολύ σε παρακαλώ, είπε η μαμά μου , ένα κομμάτι ψωμί γιατί πεινάω». Δεν άλλαζε ούτε λέξη, ούτε τόνο.

Πειραχτήρι μόνιμο εγώ του ζητούσα να το επαναλάβει για να του δώσω δύο κομμάτια ψωμί.

Και επαναλάμβανε τα ίδια λόγια με τον ίδιο τρόπο- σαν σε κασέτα.

Ένα βράδυ δεν ήρθε ώς το φράχτη. Δεν παραξενεύτηκα, ούτε τον αναζήτησα. Η προσοχή μου για άλλη μια φορά ήταν στο τρελό παραλήρημα της γριάς.

Το πρωί το είδα ξαπλωμένο με τυμπανισμένη κοιλιά στην άκρη του αμαξωτού δρόμου.

Η μάνα του βουβή πλάι περίμενε το κάρο να μαζέψει τη σωρό.

Ένιωσα τον κόσμο να βουλιάζει. Θυμήθηκα πόσο τον βασάνισα.

Ακόμη και τώρα με παιδεύει κάποια βράδια η ανάμνησή του.

Τώρα πες μου που θα εντάξεις αυτή την ιστορία. Στους κωμικούς, στους πικρούς, στους φρικτούς θανάτους;».

Δεν απάντησα. Ζήτησα μόνο να μου μιλήσει λεπτομερέστερα για το λήρο της Πατράκαινας.

«Ήταν συμπαθητική και λιγομίλητη. Ευγενική με όλους και απόλυτα λογική στην κουβέντα της. Τα απογεύματα έβγαζε δύο καρέκλες γύρω από ένα τραπέζι της αυλής. Έστρωνε το τραπέζι με δύο πιάτα και διπλά μαχαιροπίρουνα. Ύστερα, παριστάνοντας ότι τρώει, μιλούσε στο κενό απέναντί της: ‘‘Φάε Δημητράκη το κρέας σου’’ και απαντούσε η ίδια: ‘‘Δεν πεινάω, Μαργιολή’’. ‘‘Κρυώνω Δημητράκη’’ συνέχιζε. Κι ακολουθούσε η απάντηση του ….. Δημήτρη, του Δημήτρη που βρισκόταν θαμμένος στη ρίζα της κερασιάς της αυλής, κομμένος στη μέση από γερμανική οβίδα: ¨Μείνε, γυναίκα ακόμη λίγο. Όταν βραδιάσει θα γεμίσουν πυγολαμπίδες τα μαλλιά σου».

ΥΠΟΓΡΑΦΗ :ΑΡΛΕΚΙΝΟΣ

Εγγίζει της σιωπής σου το πυρρό το μέταλλο

μια ματωμένη μου πληγή αριστερά στο στήθος.

Μιας μαργαρίτας ήταν ΔΕΝ το τελευταίο πέταλο.

το ‘ξερες – μα σου χρειαζόταν ο γαλάζιος μύθος:

Θ’ άφηνε τα παράξενα κλισέ του ο ποιητής

κι ίσως για χάρη σου να ζέσταινε τον ήλιο.

Των ιπποτών ο έσχατος σε μακρινό βασίλειο

δικός σου τροβαδούρος και ταυτόχρονα εραστής.

Πρόλαβα μοναχά μία μπαλάντα να σου γράψω.

Κάτι για νυχτολούλουδα υγρά – υπογραφή Αρλεκίνος.

Χαρτί που ξέσκισα στον άνεμο όταν εκείνος

σ’ αγκάλιαζε και δεν μπορούσα ούτε να κλάψω.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΗΛΙΚΙΑΣ

Πάντα παραδείσια ομολογώ την αίσθηση των αίθριων κυριακάτικων πρωινών, αμέσως μετά την απόλυση, στο προαύλιο των Αγίων Αναργύρων.

Η αυλή γέμιζε από κόσμο. Άντρες με μακριά παλτά ζεσταίνονταν από έναν κρύο ήλιο. Περνούσαν δίπλα απ’ το πηγάδι του αγιάσματος και κατευθύνονταν προς το καφενείο με τα μπιλιάρδα και τα ποδοσφαιράκια. Οι γυναίκες με τα μαλλιά πιασμένα κότσο αγόραζαν στα πιτσιρίκια μαλλί της γριάς ή μηλαράκι ζαχαρωμένο, ενώ πάνω από τα κεφάλια τους έκρωζαν κοράκια αφημένα σ’ ένα γλυκό βοριά που τρέλαινε τους ανεμοδείχτες.

Μετά το αντίδωρο έτρωγα το τετράγωνο γεμιστό μπισκοτάκι κι έσπαζα στη φούχτα μου τα σαρκώδη φύλλα του κισσού που σκέπαζε το τοιχάκι του αγιάσματος. Ανάμεσά μας μπλέκονταν αρχαϊκοί και ειλικρινείς ζητιάνοι. Ο κουτσο–Γιάννης ο σιωπηλός, άπλωνε το χέρι του σε ορθή γωνία, μ’ ένα ρακένδυτο, ισχνό όσο και οι νέες λεύκες των δρόμων σώμα. Πιο πέρα το χαζο–Φταλιώ, ένας θηλυκός Φάλσταφ, σωρός από λίπος, αυτό που θάλεγαν οι παπαδιαμάντειοι αγυόπαιδες σαβουρόκοφα, λοξύγγιαζε παρακαλώντας και βρίζοντας. Υπήρχε ακόμη ο ευγενικός και καλοντυμένος λεπτός κύριος που στη συνέχεια έπαιρνε ένα – ένα στη σειρά τα σπίτια ζητώντας (μόνιμη ταρίφα) μια φετούλα ψωμί – τόσο ψωμί τι τόκανε;

Τελευταίος έβγαινε από την εκκλησία ο Τάκης ο Μπούλιας ή Παναγίτσας. Παχύς – παχύς, με γαλάζιο πάντα κοστούμι, τεζαρισμένο κι επιμελημένα σκόρπιο στο γυμνό κρανίο μαλλί. Γέμιζε το γιλέκο του με δεκάδες εικονίτσες. Εκείνα τα χρόνια κυκλοφορούσαν όσο και οι φωτογραφίες των ποδοσφαιριστών. Η Αγία Παρασκευή, ο Άγιος Δημήτριος, η Αγία Ευγενία. Πριν περάσει κάποια κατάστηθα, ο Τάκης την φιλούσε. Ύστερα μας μιλούσε για τη θαυματουργό της δύναμη. Τον προφύλαγαν όλοι αυτοί οι άγιοι από τις πτώσεις που του 'φερναν οι συχνές κρίσεις επιληψίας. Τον προφύλαγαν  κι απ’ τους κακούς ευταξίες που τον απομάκρυναν στη μεγάλη Είσοδο από τα πόδια του ιερέα, όταν έπεφτε μπρούμυτα και τα καταφιλούσε.

Όταν ο Τάκης έβγαινε από το ναό τρέχαμε με τις φούχτες γεμάτες πώματα λεμονάδας, λεμονίτας, μπυράλ, που βρίσκαμε σκαλίζοντας σαν κότες το χώμα γύρω απ΄ το περίπτερο του Παρίση. Του τα προσφέραμε έχοντας την εντύπωση πως θα τον ξεγελούσε η ομοιότητα με τις εικονίτσες. Εκείνος έβαζε μετάνοια και τα ’παιρνε για να μη μας στενοχωρήσει. Αγαπούσε τα παιδιά, τους ομηλίκους του, αυτό το τεράστιο παιδί.

Κάποτε, την ώρα του κηρύγματος, ο δαίμονας που τον βασάνιζε τον χτύπησε άσχημα. Τον είδαμε ξαφνικά να βουλιάζει μ’ ένα βογκητό στους καπνούς του λιβανιού, να χάνεται σ’ έναν τόπο καταδικό του. Ρεύματα τον τραβούσαν και τον τίναζαν, παράξενες πρέπει να συναντούσε στροφές και μια αύρα που έρχονταν από  κήπους εδεμικούς οι οποίοι, εκείνες τουλάχιστον τις στιγμές, ένιωθε ότι του ήσαν απαγορευμένες. Το στόμα του είχε γεμίσει αφρούς και πάλευε με αόρατους εχθρούς. Συνήλθε κάποια στιγμή, φώναξε «εσύ φταις, παπα–Δημήτρη» και κοιμήθηκε ροχαλίζοντας φριχτά εκεί στο σολέα, στα πόδια των ψαλτών και του έκπληκτου ιερέα, οι οποίοι θα έπρεπε να συνεχίσουν: Η Θεία Λειτουργία δεν διακόπτεται, ακόμη κι αν στη διάρκειά της πεθάνει ο ίδιος ο λειτουργός.

Ο Τάκης ο Παναγίτσας ή Μπούλιας έμενε σ’ ένα δωματιάκι φτιαγμένο μέσα στα πεύκα του κτήματος Σέφελ, στα Πευκάκια. Στην αυλή μια κληματαριά σκίαζε μπουκάλια, τενεκεδάκια, φαλακρές πλαστικές κούκλες, ζιπουνάκια σκισμένα, ένα οινοπνευματί σκαμνί, έναν προφυλαχτήρα αυτοκινήτου, ένα κλουβί μ’ ένα παπούτσι μέσα, πέντε άσεμνα νεροκολόκυθα – τα κουβαλούσε με τον ιδρώτα του προσώπου του ο Τάκης.

Λίγα μέτρα πιο πέρα έσβηνε η θάλασσα. Τότε κολυμπούσαμε εκεί. Ανάμεσα σε σάπια καΐκια, το τσιμεντένιο πλοίο βουλιαγμένο απ’ τα χρόνια της κατοχής, λαβράκια που γύριζαν βαριά, σαν βυζαντινοί άρχοντες, στο βυθό, ενώ πάνω μας πετούσαν γλάροι και τσικνιάδες.

(Εδώ βρισκόταν η εκτός των τειχών παραλία της αρχαίας και παλαιοχριστιανικής Δημητριάδας, επομένως από εδώ τρύπωσαν πειρατές και λεηλάτησαν την πόλη, μασκαρεμένοι, κατά τον Κεκαυμένο, σε πραματευτές από δω, σίγουρα, πέρασαν παλαιότερα και Καρχηδόνιοι ελέφαντες).

Στα δικά μας χρόνια την ήρεμη παραλία, δίπλα στον ταρσανά, όπου ναυπηγήθηκε η Αργώ, διέσχιζαν τα ποδήλατα, που σήμερα ονομάζουμε νταλίκες, τα γκόρεκ και τα μπίσμαρκ, στολισμένα με σημαιάκια στο μπροστινό φτερό και στο τιμόνι χάντρινες καρδούλες. Ορισμένα είχαν και ραδιοφωνάκια, φτιαγμένα από φανάρι, τυλιγμένο σε νάιλον κάλτσα, που δούλευε με το δυναμό του τροχού. Ο γείτονάς μου ο Κρεμαστάς είχε και μια ταμπέλα στο πίσω φτερό ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΑΝ ΜΕ ΑΓΑΠΑΤΕ, ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΜΗ ΜΟΥ ΖΗΤΑΤΕ. Αυτός ταξίδευε χιλιόμετρα, κάποτε έφτασε με το ποδήλατο ως τα Τρίκαλα. Με το ίδιο όχημα πηγαίναμε για μπάνιο στη σκάλα στα Πευκάκια, κάτω από την ταβέρνα του Θωμά, εκεί που η θάλασσα τραβιόταν αποκαλύπτοντας βράχια απρόβλεπτα και στεγνά καβούρια.

Μια τέτοια νταλίκα δανείστηκε κάποτε ο Τάκης. Ανέβηκε επίσημα, με τα καλά του, το κουστούμι και το γιλέκο. Σχεδόν τελετουργικά. Κάποιοι τον έσπρωξαν στην ανηφόρα. Πέρασε θριαμβικά δίπλα από τις ανατιναγμένες αποθήκες τις πνιγμένες στις αγριοσυκιές, πέρασε με ταχύτητα μέσα από τα πεύκα. Στο τέλος του δρόμου σταμάτησε. Γύρισε και μας κοίταξε. Στο δυσμικό ήλιο έλαμψαν τα παράσημα, οι άγιοί του. Κι όπως κοίταξε λοξά (οι επιληπτικοί φοβούνται τις λάμψεις)

                                                                        φταρνίστηκε δυνατά

ή

                                                                        άρχισε αργά ν’ αναλαμβάνεται στους ουρανούς 

ή

                                                                        μας κοίταξε τρυφερά

Κι αυτό υπήρξε το τέλος της παιδικής μου ηλικίας.

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Από το παράθυρο βλέπω τα παιδιά της γειτονιάς
           Με τρυφεράδα
Να γκρεμίζουν ό,τι πάντοτε γκρέμιζαν τα παιδιά
          
          Άρα

Ο Ουρανός
Βρίσκεται κοντά

Πάντα ήταν
Εδώ

ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΔΕΙΧΤΕΣ ΤΟΥ ΡΟΛΟΓΙΟΥ

Γιατί ο θάνατος
Ή
Τελοσπάντων
Ο φόβος του θανάτου
Τραγουδάει όπως ο Γιώργος Οικονομίδης και η Ρένα Ντορ
Και μυρίζει στιφάδο;

ΑΣΚΗΣΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ

Θα΄ρθει και το επόμενο ποίημα

Το οσμίζομαι. Ακούω την ανάσα του

Ή το φτερούγισμά του.

Το βλέπω να αναδεύεται

Την Ποίηση συναντάς

Πάντοτε

Στις επικίνδυνες στροφές

ΠΑΥΣΙΛΥΠΟ Ή ΕΠΙΝΙΚΙΟ

Ο ΠΑΟΚ παίζει, όπως και τότε, στον ημιτελικό.

Γαλάζιοι – όπουλοι κι απόψε γύρω από φούλια τριποδίζουν.

Κατηφορίζοντας τη λεωφόρο.

Όχι, δεν θα ‘ρθω στον Άγιο Χαράλαμπο.

Κι ας μοιάζουν όλα ίδια.

Δεν θα ‘ρθω – με πονάς εσύ.

Φεγγαροπρόσωπη βελουτέ, το ξέρω, δεν θα σε ξαναβρώ

Πίσω απ’ τη μάντρα με τις ωδικές τοιχοσαύρες.

Σίγουρα κάποιος διψών σε σύζυγος θα υπάρχει,

Με στραγαλάκια στη βεράντα – σώμα του αχ

Να σ’ ονειρεύεται, τρίλεπτα πριν τη λήξη,

Παυσίλυπο ή επινίκιο – κόσμημα κρεβατιού.

Η ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

Ανελήφθησαν όλοι:
Ο πατέρας που το κομμάτι
Στη βασιλόπιττα, δεν ξεχνούσε
Του Χριστού
...
Όσο
Και την τρυφερή λέξη
Κιρκινέκι

Κι η μάνα, χαμένη στη φλυαρία με τις νοικάρισσες

Εκ των οποίων
Δεν υφίσταται, πλέον, καμμία
Να μοιραστούμε τις ευχές

Εφόσον
Όλες έχουν γίνει
Άστρα

Κι εμένα που
Περίπου
Θρηνώ
Δε με βλέπετε
Ελάχιστα
Να
Λάμπω;

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΦΙΔΙ

Κατά μήκος του μισοβαλτωμένου  χαντακιού, πλάι στις γραμμές του μικρού

τρένου που κουβαλούσε στο τουβλάδικο πηλό, ασθμαίνοντας επιθανάτια,

ένα γαιδουράκι, καθρέφτιζε στη δυσμική γυαλάδα των ματιών του-προς

χάρη των δειλών που ακολουθούσαν, τους τολμητίες που προηγούνταν-

χρησιμοποιώντας ως γέφυρα την κοιλιά του, για να περάσουν απέναντι,

στην άκρη του δρομίσκου, στο σπιτάκι με τα γιασεμιά και τους ίσκιους

της κληματαριάς να παίζουν ήδη με το φως του στύλου που άναβε, στο

σπιτάκι όπου, οι τολμητίες που προηγήθηκαν, ζητούσαν απ' τη Στέλλα με

τα νυχτερινά μαλλιά, να τοποθετήσει στο πικάπ το 45αράκι, "Ο

Μεγαλέξαντρος και το καταραμένο φίδι"- και οι δειλοί που ακολούθησαν

ετοιμάζονταν να γελάσουν με

         τον

         Καραγκιόζη να πηδά

         σην κοιλιά

         του

         σκοτωμένου πλέον

         φιδιού.