ΕΜΑΘΑΝ ΝΑ ΞΕΧΝΟΥΝ

ΚΙ Ο ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ ΝΑ ΜΕ ΚΕΡΑΣΕΙ ΕΝΑ ΣΑΜΑΛΙ

Όταν πέσει το σκοτάδι,
Επισκέπτομαι
Τα παλαιά, των παιδικών μου χρόνων
Τα θερινά τα σινεμα-
Σήμερα γκαράζ, ασβεσταριές ή πάρκινγκ.
Ψάχνω φθαρμένους ήρωες, φιστικοστραγαλάδες,
Το θείο τον Κώστα το μηχανικό,
Να του ζητήσω να βάλει εμπρός τη μηχανή,
Να ζωντανέψει η γυμνή και μακρινή  Αστέρω
Κι ο Αυλωνίτης να με κεράσει ένα σάμαλι,
Η Κολοβίνα ν'απειλεί τον πρωταγωνιστή
"Πρέπει να το πάρεις το κορίτσι, το' ταξες".
Τίποτε δε ζωντανεύει, μόνο νυχτερίδες
Τινάζουν, απ' το πέτο μου, σκόνη των διαττόντων
Και, μ' ένα τσικ, πετούν
Προς το απέναντι φωτισμένο παράθυρο,
Εκεί, που γέροντες
Έμαθαν να ξεχνούν
Μ' ένα τηλεκοντρόλ στο χέρι.